Πριν από αρκετά χρόνια ζούσαμε στο κέντρο της Αθήνας κι εγώ είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω στη δουλειά μου περπατητά. Μια μέρα, επιστρέφοντας από το γραφείο, είδα δίπλα σ’ έναν κάδο σκουπιδιών, παρατημένο ένα πανέμορφο ξύλινο ανθρωπάκι, κόκκινο στο χρώμα, στο ύψος κανονικού ανθρώπου που είχε μάλλον πεταχτεί από κάποιον ιδιοκτήτη μαγαζιού. Ήταν τόσο όμορφο, σαν έργο τέχνης! Ούτε ξέρω και εγώ πως το έσυρα έως το σπίτι. Είχα μια καταπληκτική ιδέα! Θα το κάναμε καλόγερο στο δωμάτιο του πεντάχρονου γιου μου.

Πράγματι, το δώσαμε σ’ έναν ξυλουργό για να μας το περιποιηθεί, να το βάψει, να βάλει μια βάση και μικρά κρεμαστάρια για να μπορούμε να κρεμάμε ρούχα. Όταν μας το έφεραν σπίτι, ήταν αγνώριστο! Η παραπεταμένη κούκλα είχε μετατραπεί σ’ ένα χρηστικό και όμορφο διακοσμητικό στοιχείο παιδικού δωματίου.

Μια μέρα ψάχνοντας για ένα ρούχο που έπρεπε να πλυθεί, μπήκα στο δωμάτιο του γιου μου και τον ρώτησα, μήπως ήξερε που ήταν «Μαμά, είναι κρεμασμένο στο Φόβο», μου απάντησε. Κοκάλωσα. «Ποιο Φόβο;» ψέλλισα. «Στην κρεμάστρα μου», είπε και μου έδειξε μ’ ένα νεύμα το κόκκινο ξύλινο ανθρωπάκι. Τρελάθηκα! Είχα δημιουργήσει στο γιο μου ένα παιδικό τραύμα. Έτρεξα κοντά του και τον ρώτησα, αγκαλιάζοντάς τον, «Γιατί το λες έτσι; Το φοβάσαι;» Εκείνος μου απάντησε με όλη τη σοβαρότητα που μπορεί να επιδείξει ένα παιδάκι πέντε χρονών. «Κοίταξε μαμά, το βράδυ στο σκοτάδι η σκιά του είναι τεράστια, σαν να μπαίνει ένας άνθρωπος μέσα στο δωμάτιο». «Θα το βγάλω έξω, αμέσως!», του απάντησα, θέλοντας να τελειώσω όσο γινόταν γρηγορότερα την αγωνία που περνούσε. «Όχι, μου είπε, όταν ανοίγω τα μάτια μου στο σκοτάδι, μπορεί να φοβάμαι, αλλά μετά σκέφτομαι ότι είναι το ανθρωπάκι που έφερες και δεν φοβάμαι πια. Θέλω να το κρατήσω».

Για να φανείς γενναίος, πρέπει πρώτα να φοβηθείς. Όλοι φοβόμαστε κι είναι φυσιολογικό. Είναι ανθρώπινο. Όλοι φοβόμαστε, είτε είναι στον ύπνο μας, είτε στον ξύπνιο μας. Δεν είναι κακό. Αρκεί να το συνειδητοποιούμε και να προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε. Ο φόβος είναι κομμάτι της ζωής μας. Είναι κι αυτός, ένας λόγος, που μας ενεργοποιεί και μας σπρώχνει σε μικρές, απλές πράξεις γενναιότητας στην καθημερινότητά μας.

Την εποχή του ISΙS, ίσως, φοβόμαστε να βγούμε έξω από το σπίτι μας. Ή, μπορεί, αντίθετα, να επιλέγουμε να βγαίνουμε, να πηγαίνουμε σε συναυλίες, σε γιορτές, να ψωνίζουμε σε εμπορικά κέντρα, να συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε, ξεπερνώντας τους φόβους μας. Επιλέγοντας μια δημιουργική στάση ζωής απέναντι στο παρόν. Κρατώντας άφοβα τα μάτια μας ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι. Αποφασίζοντας να το ζήσουμε για ό,τι αξίζει. Απλά, γιατί θέλουμε να ζήσουμε!