Τον περασμένο μήνα μία επιπλοκή στην εξαγωγή ενός φρονιμίτη της κάτω γνάθου με έφερε σε φοβερά δυσάρεστη θέση. Βρέθηκα να πονάω 10 συνεχόμενες μέρες, να πίνω παυσίπονα όλη τη μέρα και φυσικά να γκρινιάζω ασταμάτητα για την ατυχία μου (η επιπλοκή αφορά το 3ο% των περιπτώσεων).

Είχα όλη τη μέρα στο μυαλό μου το δόντι μου, μετρούσα τις μέρες που τόσο αργά κυλούσαν, γενικά, ένιωθα δυστυχισμένη. Το κακό με είχε βρει αναπάντεχα, ήμουν απροετοίμαστη. Είχα ξαναβγάλει φρονιμίτη και δεν είχα πάθει τίποτα.

Η περιπέτεια του φρονιμίτη με έκανε να σκεφτώ ότι όταν χάνουμε την υγεία μας γινόμαστε ξαφνικά δυστυχείς, αλλά δεν συμβαίνει το αντίθετο όταν έχουμε την υγεία μας. Δεν αισθανόμαστε ευτυχισμένοι που είμαστε υγιείς. Θεωρούμε δεδομένη την καλή υγεία και έτσι η ύπαρξη της δεν φέρνει ευτυχία. Αλλά η έλλειψη της φέρνει κακή διάθεση, μιζέρια, στεναχώρια, γκρίνια, δυστυχία. Άρα, η υγεία συμβάλλει στην ευτυχία κυρίως αρνητικά.

Όταν έχουμε προβλήματα υγείας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα άλλο, ενώ, όταν όλα πάνε καλά, δεν σκεφτόμαστε ιδιαίτερα πόσο καλά είμαστε. Ξεχνάμε τι περάσαμε, όπως ξέχασα και εγώ πόσο πονούσε το δόντι μου πριν από λίγες εβδομάδες.

Καμμιά φορά, βέβαια και να το ξεχνάς είναι καλό!