Όταν ζούσαμε στο Λυκαβηττό σκαρφαλώναμε στον λόφο και απολαμβάναμε την Αθήνα- πιάτο με τα τρεμάμενα φωτάκια την νύχτα να μας μαγεύουν. Εκεί φέρναμε τους ξένους επισκέπτες μας για να θαυμάσουν τη θέα της πόλης μόλις την τύλιγε το πέπλο της νύχτας. Το τοπίο αυτό μας έγινε αγαπημένη συνήθεια κι όταν μετακομίσαμε πιο βόρεια βρήκαμε κάτι ανάλογο στο Αστεροσκοπείο της Πεντέλης.

Τα φώτα της πόλης την νύχτα είναι το τοπίο που με ηρεμεί, που με παρηγορεί. Όλα κρύβονται, ησυχάζουν, πάθη, φόβοι, ανασφάλειες, τα σκεπάζει όλα το σεντόνι της νύχτας. Μένουν μόνο τα φώτα να μπερδεύονται με τα αστέρια που πέφτουν. Σαν θαύμα, κάθε νύχτα, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι μας.

Άλλωστε, μια σειρά από ασήμαντες στιγμές φτιάχνουν ένα θαύμα, έτσι δεν είναι?