Goethe Institute-Pforzheim- Hohenwart

Ξαφνικά βρέθηκα να είμαι μάνα ενός έφηβου γιου. Σίγουρα δεν έγινε τόσο ξαφνικά. Απλά, το συνειδητοποίησα απότομα στις 23 Αυγούστου, το βράδυ, στις αφίξεις στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν είδα το γιο μου να καταφθάνει χαμογελαστός και γεμάτος αυτοπεποίθηση μετά από τρεις βδομάδες που πέρασε σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση στο Pforzheim της Γερμανίας.

Είναι αλήθεια ότι η ανάπτυξη των παιδιών και η μαγική μεταμόρφωση τους σε ανήσυχους, αντιδραστικούς, απαιτητικούς, θυμωμένους εφήβους μας σοκάρει και μας τρομάζει. Νιώθουμε αμήχανοι, μπλεγμένοι, απροετοίμαστοι για το πως πρέπει να συμπεριφερθούμε προσπαθώντας να βρούμε πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι γονείς και πως μπορούμε να αποφύγουμε ολέθρια λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Διαβάζουμε βιβλία, μιλάμε με άλλους γονείς, απευθυνόμαστε σε ψυχολόγους, ψάχνουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας και στα διλλήματά μας.

Είναι μια περίοδος της ζωής μας που πρέπει να γίνουμε πιο ανοιχτοί σε αυτά που μας λένε τα παιδιά μας. Κι αυτό προϋποθέτει να τα ακούμε με υπομονή και ηρεμία, χωρίς  φωνές και καβγάδες. Πρέπει να τους μιλήσουμε πολύ, ξεχνώντας το δικό μας παρελθόν, για τον αγώνα που πρέπει να δώσουν για να μεγαλώσουν, να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι με ήθος και αυτοεκτίμηση.

Θα πρέπει να είμαστε πάντα κοντά στα παιδιά μας, να τα στηρίζουμε, να τους δίνουμε φτερά. Γιατί όπως λέει και ο  Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες » Στο παιδί θα έδινα φτερά αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετά».