Εγώ σε μικρή ηλικία στο σπίτι μου στην Καβάλα.

Διαβάζεται μονορούφι. Ο λόγος ρέει σαν χείμαρρος και σε παρασέρνει. Μια προσωπική ιστορία. Ένα κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας. Μια συγκινητική γραφή. Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Άλκη Ζέη αυτοβιογραφείται στο Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο.

Ένιωσα ωραία, οικεία, διαβάζοντας το βιβλίο. Ένιωσα μια ασφάλεια μέσα στις σελίδες του. Η συγγραφέας των δικών μας ηρώων μιλάει για μια εποχή που είναι πιο κοντά στη δική μας. Μου θύμισε πολλά…

Κι όταν πριν από λίγα χρόνια πήγαμε στο Εθνικό Θέατρο, 2 αδελφές με 2 κόρες, να δούμε την παράσταση Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου της Άλκη Ζέη, στο χειροκρότημα δακρύσαμε. Αλλά δεν ήταν για το έργο, ήταν για όλα αυτά που σήμαινε για την δική μας παιδική ηλικία. Ήταν ο δικός μας Πέτρος που συνεχίζει να διαβάζεται και να αγγίζει τώρα τις ψυχές των παιδιών μας.

Έτσι κι αυτό το βιβλίο. Είναι δικό μας.