Τί θα σκεφτόσασταν, αν σας ανακοίνωναν ότι πάσχετε από μία ανίατη ασθένεια και ότι σύντομα θα πεθάνετε? Πώς θα νιώθατε και τί θα κάνατε?

Ο διάσημος θεωρητικός φυσικός, Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος διαγνώστηκε με ALS, Αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση ή Νόσος του Λου Γκέριγκ, στην ηλικία των 21 ετών, με περιθώριο ζωής το πολύ πέντε χρόνια, λέει στην αυτοβιογραφία του, «Όταν αντιμετωπίζεις την πιθανότητα ενός πρόωρου θανάτου, συνειδητοποιείς ότι αξίζει να ζεις τη ζωή.»

Και την έζησε, παντρεύτηκε δύο φορές, έκανε τρία παιδιά, έκανε έρευνα, η οποία έφερε επανάσταση στην επιστημονική κοινότητα από την εποχή του Αλβέρτου Αϊνστάιν, έγραψε βιβλία, δίδαξε στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, ταξίδεψε, έλαβε μεγάλες διακρίσεις και βραβεία.

Η ζωή τού έβαλε ένα σοβαρό περιορισμό, την ασθένειά του, αλλά εκείνος τον ξεπέρασε, τον νίκησε. Έμαθε να ζει με την ασθένειά του, να την αποδέχεται, χωρίς να λυπάται τον εαυτό του, γιατί, όπως λέει στο βιβλίο του, «Άλλοι άνθρωποι υποφέρουν χειρότερα. Κάθε φορά που πάω να λυπηθώ τον εαυτό μου, το θυμάμαι.»

Ο Στίβεν Χόκινγκ δεν παραδόθηκε στη σκληρή μοίρα του. Επικεντρώθηκε σε αυτό που μπορούσε να κάνει καλά και έζησε μια γεμάτη ζωή, πενήντα χρόνια, αφότου του είχαν πει ότι θα πεθάνει. Ο ίδιος λέει, «Έζησα μια πλήρη και ικανοποιητική ζωή. Πιστεύω ότι τα άτομα με ειδικές ικανότητες πρέπει να επικεντρώνονται σ΄αυτά που δεν τα εμποδίζει η αναπηρία τους να κάνουν, και όχι να λυπούνται γι αυτά που δεν μπορούν.»

Τί μεγαλύτερο πρότυπο ζωής για μας?