Από την ταινία» Χτυποκάρδια στα θρανία»

Από την ταινία » Κάτι να καίει»

Τα παιδιά μου, για κάποιο λόγο, τρελαίνονται για τις παλιές ελληνικές ταινίες, κυρίως τις κωμωδίες. Και εμείς πάλι οι μεγάλοι, που τις έχουμε δει χίλιες φορές, καθόμαστε μαζί τους και τις ξαναβλέπουμε, άνετα. Ίσως με νοσταλγία. Είναι κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.

Στα παιδιά, όμως, μου φαίνεται περίεργο, πως τους αρέσει τόσο πολύ, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Κωνσταντάρας, ο Βουτσάς, ο Ρίζος, ο Ηλιόπουλος, ο Χατζηχρήστος, όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι ηθοποιοί του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Όταν, όμως, έδειξα στο γιο μου στο σούπερ μάρκετ τον Γιώργο Κωνσταντίνου, που ψώνιζε δίπλα μας και του είπα, ότι είναι αυτός που κάνει στην ταινία εκείνη την απίθανη σκηνή με το προφιτερόλ, δεν έδειξε να ενθουσιάζεται. Κι όταν κάποια στιγμή επεσήμανα στα παιδιά μου, ότι αυτός ο γκριζομάλλης ηθοποιός, που βλέπετε στη σειρά του Mega, είναι αυτός που λέει στην ταινία το «Φσστ, Μπόινγκ», πάλι δεν ενδιαφέρθηκαν.

Δεν θέλουν να ξέρουν τι κάνουν τώρα. θέλουν να κρατήσουν εκείνη τη εικόνα της παρέας του τότε. Εκείνης της μαγικής συνταγής που έδενε το σενάριο με τη μουσική, το χορό με το ταλέντο και την προσωπικότητα του κάθε ηθοποιού. Εκείνης της κινηματογραφικής συγκυρίας, που κάνει σήμερα αυτές τις ταινίες, όταν προβάλλονται, να κάνουν ρεκόρ τηλεθέασης, που δίνει σε μας ατελείωτες ώρες απόλαυσης και πηγαίου γέλιου, σε ωραίες οικογενειακές στιγμές. Έστω και ασπρόμαυρες.