Η Τζιά μας έχει υιοθετήσει οικογενειακώς εδώ και 11 χρόνια, αν και γνωριστήκαμε αρκετά νωρίτερα το 1995. Ερωτευτήκαμε το τοπίο, τη θάλασσα και τη φύση κι όλα αυτά σε συνδυασμό με το  πόσο κοντά είναι στην Αθήνα. Μας έχει προσφέρει απίθανα καλοκαίρια αλλά και υπέροχες μέρες Πάσχα, ειδικά όταν το Πάσχα πέφτει αργά και έχει ζέστη και άπνοια, όπως φέτος.

Μεγάλη Εβδομάδα φτάσαμε με το καράβι κι η Άνοιξη, το ατελείωτο μπλε, η εκκλησία που ακουγόταν από το μεγάφωνο σ όλο το λιμάνι μας έφτιαξαν αμέσως τη διάθεση, άδειασε το μυαλό μας από τον αρνητισμό και τη μαυρίλα.

Κι έτσι συνεχίστηκαν οι μέρες, στον Επιτάφιο, στολισμένο με μωβ βιολέτες, στην Ανάσταση δίπλα στην θάλασσα με τις φλογίτσες που δεν σβήνανε από την άπνοια, στην παραλία στον Κούνδουρο με τους πρώτους θαρραλέους( κι η κόρη μας μέσα σ αυτούς), στη Λαγουδέρα για φαγητό.

Φεύγοντας, σ ένα ασφυκτικά γεμάτο καράβι, ευτυχείς από τις ωραίες εικόνες, από το κυκλαδίτικο φως και τη θάλασσα, ένιωσα αισιοδοξία για τις δυνατότητες που έχουμε, εμείς και τα παιδιά μας. Μας δόθηκε το προνόμιο αυτής της χώρας. Ας μην γκρινιάζουμε κι ας μην τα βλέπουμε όλα μαύρα. Ας μας φέρει η Ανάσταση του Κυρίου μια καινούρια ζωή. Με σκληρή δουλειά, οργάνωση και αλληλεγγύη.

Κι όπως λέει κι ο ποιητής » το ζήτημα είναι από που βλέπει κανείς τον ουρανό.  Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.»

Χριστός Ανέστη!