Η τυφλή επίθεση στο μαραθώνιο της Βοστώνης μου έφερε στη μνήμη εικόνες από ένα άλλο άνανδρο χτύπημα της 7/07/2005 στο μετρό του Λονδίνου, που είχαμε την ατυχία να ζήσουμε οικογενειακώς από κοντά, μια και βρισκόμασταν εκεί για διακοπές.
Ζήσαμε τον πανικό και τον τρόμο. Λίγες στιγμές μας χώριζαν από το να πάρουμε και εμείς το μετρό. Και μετά επικράτησε το χάος. Το μετρό έκλεισε, ένα λεωφορείο τινάχτηκε και αυτό στον αέρα, οι δρόμοι μποτιλιαρίστηκαν, είδαμε με τα μάτια μας αυτοκίνητα να καβαλάνε τα πεζοδρόμια, σαν σε ταινία στο κέντρο του Λονδίνου. 56 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Θυμάμαι, όταν γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα, είπα, τώρα που γλυτώσαμε, πρέπει να ζήσουμε, με μανία, με λύσσα, να κάνουμε πράγματα, να γλεντήσουμε, να περάσουμε περισσότερες ώρες με τα παιδιά μας.

Διηγήθηκα αυτή την ιστορία, γιατί θέλω να σας πω, ότι έτσι πρέπει να ζούμε κάθε μέρα.
Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο. Έχουμε εξουσία μόνο στο τώρα. Ας χαρούμε τη στιγμή. Είμαστε ζωντανοί για ακόμα μια μέρα. Αληθινά, μόνο αυτό έχουμε.
Η πρώτη μας σκέψη, το πρωί, πρέπει να είναι, τι μπορώ να κάνω σήμερα για να γεμίσω τη μέρα μου με αγάπη, γνώση, χαρά, πράξεις καλοσύνης. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και πραγματική ασφάλεια δεν υπάρχει.
Παρά μόνο μέσα μας.