Η ανθρωπότητα πάντα υπέφερε από πολέμους, μαζικές βιαιότητες, οικονομικές κρίσεις και πολιτικές προδοσίες. Ο κόσμος ποτέ δεν ήταν σταθερός αλλά προχωρούσε πάντα στο μέλλον με ανθρώπους που είχαν όραμα και σίγουρα καθόλου απόγνωση.
Σήμερα θέλω να καταθέσω ένα απόσπασμα από μία ομιλία του διάσημου Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982. Τόσο επίκαιρο!Θέλω να διαποτίσει, με τον δυναμισμό και την αισιοδοξία, την πίστη και την ελπίδα που εκπέμπουν οι λέξεις του, τον ιντερνετικό χώρο αλλά και το δικό μου μπλογκ.
«Μια μέρα σαν τη σημερινή ο δάσκαλός μου Ουίλιαμ Φώκνερ είπε, εδώ, από αυτό το βήμα: «Αρνούμαι να δεχτώ το τέλος του ανθρώπου». Δεν θα ένιωθα άξιος να σταθώ κι εγώ σε αυτό βήμα, αν δεν είχα πλήρη συνείδηση ότι για πρώτη φορά από τη γένεση της ανθρωπότητας η κολοσσιαία τραγωδία που εκείνος αρνήθηκε να δεχτεί εδώ και τριάντα δύο χρόνια, σήμερα αποτελεί μια απλή επιστημονική πιθανότητα. Μπροστά σε αυτήν τη φοβερή αλήθεια, που από τότε που υπήρξε ο άνθρωπος ίσως φαινόταν μια εφιαλτική δυστοπία, εμείς, οι παραμυθάδες, που πιστεύουμε τα πάντα, αισθανόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε πως δεν είναι ακόμη πάρα πολύ αργά για μια αντίθετη ουτοπία. Μια καινούρια και απόλυτη ουτοπία ζωής, όπου κανείς δεν αποφασίζει για τους άλλους, ούτε και για το πως θα πεθάνουν, όπου η αγάπη θα είναι πραγματικότητα και η ευτυχία εφικτή, και όπου οι γενιές, οι καταδικασμένες σε εκατό χρόνια μοναξιάς, θα έχουν επιτέλους, και για πάντα, μια δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη.»