Ο Fidel μπήκε στη ζωή μας από την επιμονή και την οργανωμένη προσπάθεια των παιδιών μας. Με γκρίνια, φωνές, νεύρα, και το χειρότερο, με κλάματα, γκρέμισαν τούβλο-τούβλο το οχυρό που λέγεται “δεν μπαίνει σ΄ αυτό το σπίτι σκύλος”.
Μας επιβλήθηκε ο Fidel αλλά τελικά δε μας κακόπεσε.
Είναι ράτσα havanese κι είναι τριών μηνών. Είναι γλύκας κι είναι το μωρό μας. Έχει φέρει στο σπίτι μας χαρά, αγάπη, γέλια και παιχνίδια.
Κι αν με ρωτούσατε “Καλά τώρα με την κρίση πήρατε κατοικίδιο?” θα σας απαντούσα, ότι “τώρα είναι η καλύτερη στιγμή”. Είναι ευθύνη και έγνοια και κάποια έξοδα αλλά σου φτιάχνει τη διάθεση, σε χαλαρώνει, σου βγάζει στην επιφάνεια αισθήματα στοργής, τρυφερότητας, αγάπης και μόλις μπαίνεις στο σπίτι σου ξεχνάς όλα τα προβλήματά σου. Καταπολεμά τη μοναξιά, την κατάθλιψη.
Σύμφωνα με έρευνες οι άνθρωποι που ζουν με σκύλους είναι όχι μόνο πιο χαρούμενοι αλλά και πιο υγιείς.
Βέβαια έχει υποχρεώσεις, που προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την υπευθυνότητα να το φροντίζουν, να το νοιάζονται και όχι μόνο να παίζουν κυνηγητό μέσα στο σπίτι.
Δεν είχα ποτέ σκυλάκι στη ζωή μου μόνο ψάρια, καναρίνια και χελώνες.
Τίποτα όμως δε μπορεί να συγκριθεί με το δεσμό που δημιουργεί αυτό το πλάσμα.
Είναι απόλαυση της ζωής, πιστέψτε με και εγώ δεν ήξερα πόσο.

Το σημείωμα αυτό είναι αφιερωμένο στη Μαλλού, ένα μαλτεζάκι 55 ημερών που βιάστηκε να αφήσει αυτό τον κόσμο, απεβίωσε από τύφο και έριξε στο πένθος μια φιλική μου οικογένεια.
Γιατί είναι, όπως όταν κάνεις παιδιά, ξαφνικά, σε αφορούν όλα τα παιδιά του κόσμου. Έτσι και με τα σκυλιά, ξαφνικά, πονάς για όλα τα σκυλιά του κόσμου. Κι αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.