Η πρώτη μέρα του σχολείου, μετά τις γιορτές, μας επιφύλαξε και το πρώτο χιόνι του χειμώνα.
Αλλά ακόμα και αυτή η μαγική εικόνα του χιονιού, έχει συνδεθεί στο κοινωνικό σύστημα που ζούμε, με προβλήματα στις μεταφορές, στην κυκλοφορία των οχημάτων και τα τελευταία χρόνια με την εικόνα ανθρώπων που υποφέρουν από το κρύο και η πολιτεία αδυνατεί να βοηθήσει, με ανθρώπους που στερούνται τα βασικά αγαθά όπως είναι η στέγη, η τροφή και η υγεία.
Τα θέματα όμως αυτά ανήκουν σε διαφορετική κατηγορία από εκείνα για τα οποία επιθυμώ να μιλήσω σ΄αυτόν τον ιντερνετικό χώρο. Εχω πολιτική άποψη αλλά δεν πρόκειται να γράψω για τις αλλαγές που χρειάζεται να επέλθουν στο κοινωνικό σύστημα. Θα μιλήσω για τις αλλαγές που χρειάζεται να κάνουμε εμείς για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε ευτυχισμένοι.
Θα τελειώσω αυτό το σημείωμα, με κάτι που μου είπε η εννιάχρονη κόρη μου, σήμερα το πρωί, καθώς ετοιμαζόταν για το σχολείο.
«Μαμά, πότε, νομίζεις ότι θα μπορούσα να πάω να παίξω με το χιόνι?»
Το χιόνι, στα μάτια των παιδιών, είναι χαρά, παιχνίδι, ενθουσιασμός, δώρο. Ας μην το ξεχνάμε.